Het is even geleden… maar hier zijn we weer met een nieuw verslag!
De laatste week Thailand hebben we afgesloten op het eiland Koh Samui. Deze week was bedoeld om te relaxen maar dat betekent niet dat we niks gedaan hebben. Zo zijn we een dag op een boot weggeweest om “Expeditie Robinson eilanden” te bezoeken. Verder zijn we naar een theater show geweest met ladyboys, Bas werd natuurlijk op het podium geroepen en kreeg zelfs een kus! Bij sommige ladyboys zou je echt zeggen dat ze vrouw waren. De mannen hadden voor de vakantie al het idee om een pak op maat te laten maken. Dit hebben Bas, Arend, Marc en Frank dan ook gedaan. Daarom hebben we bijna alle dagen die we op Koh Samui waren een bezoek gebracht aan de plaatselijke tailor shop. 
Op 25 juni was het dan tijd om afscheid te nemen, de familie vloog terug naar Amsterdam en wij vlogen door naar Hanoi. Zelfs onze binkie Bas had het hier moeilijk mee. De eerste dag in Hanoi hebben we een bezoek gebracht aan het Mausoleum van Ho Chin Minh, hiervoor moesten we wel eerst een uur in de rij staan. Maar uiteindelijk kregen we de opgebaarde Ho Chin Minh te zien. Na nog wat tijd te hebben doorgebracht op het terrein waar de oud-president woonde, zijn we naar de oude gevangenis geweest in Hanoi, genoemd ‘Hoa Lo Prison’. Deze gevangenis was gebouwd door de Franse kolonisten om Vietnamese vrijheidsstrijders vast te houden. Er werd geen moment onbenut gelaten om te zien hoe slecht ze behandeld werden toen der tijd. Ook heeft de gevangenis in de Koude Oorlog gediend om Amerikaanse piloten in op te sluiten. In tegenstelling tot eerder, werd nu alleen maar getoond hoe goed de Vietnamezen deze Amerikanen hebben behandeld. Je zag bijvoorbeeld op de foto’s lachende Amerikanen die aan het basketballen waren. Volgens de Vietnamezen noemden de Amerikanen het ‘Hanoi Hilton’. Wij vonden dit allemaal wel erg gekleurd, maar dat zal bij ons wel niet anders zijn…

Na dit bezoek en 15 km door de stad te hebben gelopen, waren we wel toe aan een drankje. We werden aangesproken door twee Australische mannen, die ons overhaalden om bij hen aan te schuiven. Prima! Na een aantal drankjes, namen de Australiërs ons mee naar een hostel waar gratis bier was. Hier konden wij als Nederlanders niet omheen. Dit gratis bier was niet van Maallust kwaliteit, helaas. Dus zijn we na een tijdje overgegaan op Tiger bier. Bij dit hostel raakten we aan de praat met vier andere Nederlanders. Van hen hebben we veel tips gekregen over Vietnam aangezien zij al aan het eind van hun reis waren. Van al dat ge-drink kregen we wel honger dus zijn we samen met de Nederlanders uit eten geweest naar een typisch Vietnamees restaurantje. Het eten beviel ons erg goed!
De tweede dag in Hanoi hebben we het iets rustiger aan gedaan. We hebben de stad nog wat verder verkend met de benenwagen. Het verkeer in Hanoi is een chaos. De brommers vliegen je om de oren en zoek je een moment om over te steken wanneer er geen verkeer is, dan kun je wachten tot je een ons weegt. In Hanoi gelden daarom drie ongeschreven regels voor in het verkeer. Stap 1: bid tot God, stap 2: Doe je ogen dicht en ga, stap 3: bedank God wanneer je veilig aan de overkant bent. Oja, dan vergeet ik nog bijna de belangrijkste: deins niet achteruit tijdens het oversteken, verplaats je alleen vooruit.

Aan het eind van de middag hebben wij een bezoek gebracht aan het waterpoppentheater, waarbij er korte stukjes werden uitgebeeld door poppen onder begeleiding van muziek. Bas vond het zo indrukwekkend, dat hij erbij in slaap viel…

Na 2 dagen Hanoi, was het tijd voor onze trip naar Sapa. In de avond werden wij opgepikt door een slaapbus. Middenin de nacht werden we wakker, omdat de bus stopte en er luid werd gesproken. Na een vluchtig gesprek tussen de buschauffeur en iemand buiten de bus, werd de laadruimte van de bus geopend, waar vervolgens spullen in werden opgeborgen. Na deze drugsachtige praktijken, werden wij de volgende ochtend vroeg afgezet in Sapa. Ik kon het bij aankomst niet laten om de chauffeur te vragen wat er in de pakketjes zat, hier wilde hij niet op antwoorden. Ik liet daarop mijn politie-ID zien, hier schrok hij zo van dat hij in eens geen Engels meer kon. Dus heb ik het er maar bij laten zitten (Geintje natuurlijk). Na het ontbijt was het zover, we begonnen aan onze hike tocht door de bergen en rijstvelden. Dit was niet een relaxte wandeltocht, het was meer een soort survivalrun. Door de vele regen die was gevallen, waren de paden die wij bewandelden modderig. De paden waren overigens geen van allen verhard en gingen veelal stijl omhoog of juist stijl naar beneden. Ook kwam het voor dat je je voet te dicht bij de rand van de helling neerzette, waardoor je uit kon glijden en een paar meter naar beneden kon sukkelen, he Bas!? 😉

Ook mijn billen moesten er trouwens op een gegeven moment aan geloven, waardoor mijn broekje niet meer blauw maar bruin was…
Enfin, na onze beenspieren goed aan het werk te hebben gezet, kwamen wij aan het eind van de middag aan bij onze slaapplaats voor die nacht. Wij mochten die nacht de batterij weer opladen bij een Vietnamees gezin. Op de boven verdieping lagen matjes met klamboes erboven en na een paar shotjes ‘ricewine’, ook wel happy water genoemd, en een paar Vietnamese biertjes bij een plaatselijke pub, mochten we dan eindelijk languit. De volgende dag zouden we om 16.00 weer vertrekken met de bus, maar hiervoor moesten we wel weer naar het verzamelpunt. Om hier te komen hadden we twee opties; namelijk de moeilijke route, dus weer survivallen, of de gemakkelijke route met verharde wegen. De hele groep, behalve Bas, stemde voor de makkelijke route. Dus moest Bas zich hier met frisse tegenzin bij neerleggen. 
Om half twaalf ‘s avonds kwamen we weer aan bij ons hostel in Hanoi. We moesten er opnieuw inchecken. De receptionist vertelde ons dat wij in een gedeelde kamer sliepen die nacht. Dit klopte echter niet, Bas kon dit bewijzen met een e-mail op zijn telefoon. Helaas kon de meneer achter de balie niets voor ons doen en restte ons niets dan ons erbij neer te leggen. Aangekomen bij de kamer, lag iedereen al te slapen. We hebben ons zo stilletjes mogelijk gedoucht en zijn gaan liggen. We waren al een heel eind op weg naar dromenland, toen er op de deur werd geklopt. Het was de receptionist. Ze hadden een dubbele boeking gemaakt voor ons, één voor een “private room” en één voor de “dormroom”. Dat betekende dat wij weer konden verkassen…
De volgende ochtend was spannend, want voor die dag stond onze trip naar Halong Bay gepland. Bas zijn verjaardagscadeau aan mij was een tour op een partycruise. We hadden echter van andere backpackers gehoord dat er tyfoons waren bij Halong Bay, waardoor meerder boottochten waren gecanceld. Om 08.00 uur was er een briefing, waaruit bleek dat ook ons uitstapje niet doorging… Dit was erg teleurstellend…

Er was alleen weinig tijd om in de teleurstelling te blijven hangen, want er was een alternatief en wilden we aan dit alternatief deelnemen dan moesten wij onmiddellijk vertrekken.

Na een korte uitleg klonk het ons goed in de horen en zijn we hals over de kop in de bus gestapt naar Hoa Lu -Tam-Coc. Ook wel bekend als Halong bay op het land. Met een bootje zijn we door een prachtige, bergachtige omgeving gevaren, welke werd voortbewogen door een Vietnamese vrouw. Onze gids raadde ons aan 1 of 2 dollar fooi te geven. De vrouw peddelde met haar voeten, wat nieuw was voor ons. Na drie kwartier kwamen we op een eindpunt, waar wij weer moesten omkeren. Hier lagen een aantal bootjes die eten en drinken verkochten. Hier hadden Bas en ik geen behoefte aan, maar de vrouw vroeg of we het dan niet wilden kopen voor de dame die peddelde. Na haar gevraagd te hebben of ze iets te drinken wilde en zij de vraag beantwoorde met ‘ja’, hebben wij een blikje drinken voor haar gekocht. Hier heeft zij overigens de hele terugweg niets van gehad. Bij het uitstappen gaven we de vrouw 20 dong(1 dollar) fooi, het blikje drinken vonden wij namelijk ook al erg genereus. De dame was het er echter niet mee eens en stak vier vingers in de lucht. Onze ouders hebben ons altijd geleerd: kinderen die vragen, die worden overgeslagen, dat hebben wij dan ook gedaan. Bovendien hadden wij het vermoeden, net als anderen van onze groep, dat ze het blikje drinken gewoon terugbracht naar de verkoopster, zodat het blikje opnieuw verkocht kon worden. 

Na deze boottocht stond een fiets tour op het programma, maar na 10 minuten op een kinderfiets te hebben gezeten begon het keihard te regenen en was het zaak om zo snel mogelijk terug bij de bus te komen. Bas demarreerde uit de groep zoals ook ene Peter Sagan dat kan. Het mocht niet baten, we waren dweil nat. Overigens Bas werd tweede, na mij uiteraard. 
Na de tour zijn we door de bus afgezet bij een hotel in Ninh Bingh, waar wij konden wachten op de nachtbus naar Hué. Toen wij het hotel verlieten om ergens een hapje te eten, ben ik mijn telefoon verloren / is mijn telefoon gestolen. Hierdoor ben ik op dit moment niet telefonisch te bereiken. Wel kun je mij bereiken via Facebook. Ik hoop vandaag weer in de lucht te zijn (Whats App), al is geen telefoon hebben ook wel lekker rustig.

Mijn eetlust was eigenlijk weg na het verliezen van mijn telefoon, maar we hebben toch snel een hapje gegeten, waarna het tijd was om in de nachtbus te stappen.

Er was die avond een feestje gaande, namelijk in Bas zijn darmen. Zijn darmen hadden besloten alle remmen los te gooien. Dit had ook gevolgen voor de remmen van de bus, die drie keer in ‘t spier moesten. Bas, de arme jongen, voelde zich erg slecht. Deze dag was een beetje een dipje na de eerdere annulering van onze mooi trip en het verliezen van mijn telefoon.
Inmiddels zijn we in Hué. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan, omdat er niet veel van de nachtrust terecht was gekomen. We hebben de Imperial city bezocht, waar in het verleden de keizer woonde. In die tijd was Hué de hoofdstad van Vietnam.

Vandaag zijn we ‘s ochtends naar een markt geweest en hebben we de garden houses en de To Thien Mu Pagoda bezocht. Na de lunch zijn we naar de tombes van vroegere keizers geweest. 

Voor morgen staat er een motor tocht naar Hoi An op het programma waar we de volgende keer uitgebreid meer over zullen vertellen.
Duy Duy,

Eline
P.s. We lopen gemiddeld 16.4 km per dag!