Hi mates!
Hier ons eerste verslag vanuit het verre Australië. Het verslag heeft even op zich laten wachten maar dat komt omdat we erg druk zijn geweest met ‘regelzaken’.
Onze eerste bestemming in Australië was Perth, een erg mooie en schone stad. We hadden het gevoel dat we eindelijk weer wat verse zuurstof binnen kregen na de wat minder schone steden in Vietnam. 

De eerste dagen in Perth verbleven we in een hostel. Het bleek een hostel te zijn die wordt beheerd door de Anglicaanse kerk. Het hostel was netjes en had een prima locatie maar geen Wi-Fi want daar waren ze op tegen. Voor ons heel vervelend aangezien we een aantal dingen moesten regelen zoals een bankaccount en een auto. Het was dan ook zaak om snel een plek te vinden waar we gratis konden Wi-Fi’en, we vonden dit bij de McDonald’s. Hier hebben we dan ook vele uren doorgebracht de eerste dagen. Ze hebben trouwens heerlijke koffie. In het hostel konden we zelf koken, vooral Eline ervoer dit als een godsgeschenk want die was wel klaar met dat Aziatische eten. De eerste dag stonden dan ook een hamburger, gebakken aardappeltjes en sperziebonen op het menu. 
We hadden in Vietnam al een bankrekening aangemaakt, hierdoor konden we alvast geld storten zodat het geld op de rekening stond op het moment dat we onze pasjes kregen. We hadden de tweede dag al een afspraak bij de bank om de rekening te activeren. Op een gegeven moment liet de medewerkster onze rekening zien en schrokken we toch best wel… In het bedrag dat we hadden overgemaakt, was al een groot gat geslagen; de banken hadden veel transactiekosten in rekening gebracht. Om een lang verhaal kort te maken, volgens de medewerkster waren we verkeerd voorgelicht door de ING-Bank aangezien zij adviseerden om Euro’s naar Australische dollars in te vullen op de formulieren terwijl het Australische dollar naar Australische dollars moesten zijn. ING ontkent trouwens dat ze fout zaten, ongelofelijk maar waar. Daarnaast was de koers van de Australische Dollar ten opzichte van de Euro, enorm gekelderd…
Tijd en zin om bij de pakken neer te zitten hadden we niet. De volgende missie was het zoeken van een auto, bij voorkeur een 4×4. Na een aantal auto’s bekeken te hebben, kozen we uiteindelijk voor een Holden Jackaroo. De auto zag er goed verzorgd uit, had een ingebouwd bed en veel campingartikelen waren aanwezig. Aangezien de auto op kenteken stond in een andere staat, Queensland, en we in Western Australia zijn moesten we dit omzetten. Dit betekende dat de auto voor de keuring moest. Dit kost wat knaken maar dan hadden we wel de zekerheid dat de auto ‘ready-to-go’ was, althans dat dachten we. Uiteindelijk moesten de voorbanden, wat lampjes en wat andere kleine dingetjes gefixt worden, we hadden gelukkig afgesproken om dit van de prijs af te halen. Al met al heeft het ons 2 volle dagen gekost tot we de auto hadden. Maar je raadt het al, toch niet alles was goed… Toen we de auto wilden starten de volgende dag, lukte dit niet want de accu was leeg. Misschien niet heel raar want we hadden de auto helemaal schoongemaakt en daarbij stonden alle deuren open. Na de auto aan te hebben geslingerd met kabels, reed de auto weer als een Volkswagen Scirocco. Maar ook de tweede en de derde dag startte de auto ‘s ochtends niet. We besloten de garage te bellen, die vertelde ons dat hij inderdaad had opgemerkt dat de accu zwak was en dat de tweede accu niet was aangesloten. Hij had dit aan de toen huidige eigenaar, de verkoper, verteld maar die had dus besloten het ons niet te vertellen. Nou, fraai. We hebben dit moeten laten repareren, wat ook niet om ‘e nocht was. Maar we voelden ons vooral besodemieterd aangezien niemand het ons verteld heeft. We kochten de auto trouwens van een Duitser… 😉
Inmiddels had ik nodig een knipbeurt nodig want ik kon bijna een staartje maken in mijn haar. Via Pieter, mijn kapper in Nederland, kwam ik terecht bij een vriend van hem, Renato. Zo werd mijn haar weer piekfijn geknipt en voelde het als thuis. Zijn salon was in het nabijgelegen dorp Fremantle. Hier hebben we ook een museum bezocht over de ontdekking van Australië, vooral de Nederlanders (VOC) hebben hier een belangrijke rol ingespeeld. Na dit museum hebben we een bierbrouwerij bezocht met een bijzondere, mooie industriële inrichting. Oja, het bier was nog eens goed te pruimen ook.
Naast langs de kapper te zijn geweest, hebben wij de moeder van Eline haar buurvrouw een bezoekje gebracht. Al voor onze reis hadden we om de tafel gezeten met buurvrouw Joan, die in Australië is opgegroeid. Zij gaf ons het adres van haar moeder Annelies.

Wij werden ontvangen met koffie en lekkers, namelijk cake een speculaas. En terwijl wij daar van genoten, kletsten we over van alles en nog wat. Na de koffie was het tijd voor wijn en een hartige stengels. Annelies deelde ons mee dat de lunch die zij bereid had eenvoudig was, maar wat er toen op tafel kwam… stukjes stokbrood met roomkaas en zalm, harde broodjes met ham en mosterd en harde broodjes kaas. We hebben het enorm naar ons zin gehad op deze ‘Hollandse’ dag. 

In tussen tijd hadden we het hostel verlaten voor een ‘shared-house’, de eigenaren van het huis waren Matthew and Nana. Dit is ons heel goed bevallen. Zo hebben zij een Australische BBQ met hun vrienden voor ons georganiseerd en hebben wij boerenkool met een gehaktbal voor hen gemaakt. Matthew was net begonnen met het brouwen van zijn eigen bier, ik wilde natuurlijk graag proefpersoon zijn. Het was nog geen Maallust bier maar het was zeker niet onaardig. Verder was me al opgevallen dat er een Playstation stond met Fifa. Ik moest natuurlijk even mijn skills showen, dus won ik alle potjes van Matthew. Matthew vertelde zijn vrienden dit en die werden wel nieuwsgierig dus hebben we op een avond een toernooi georganiseerd. Uiteraard werd ik de winnaar, zelfs een vriend die al twee jaar niet meer verloren had moest aan mijn dadendrang geloven. Na afloop werd ik ook wel ‘The Unbeatable’, ‘The Terminator’ en ‘The Dutch King’ genoemd. 

Eén van de vrienden bleek timmerman te zijn en ik vertelde dat ik een tafel wilde maken die achter uit de auto klapte, hij dacht meteen mee hoe het te maken en wilde ook wel helpen, dus hebben we dit samen gemaakt. Super toch? Ja toch!? Tegelijk met ons kwam er nog een jongen bij het huis inwonen, hij vertelde dat zijn verloofde het net had uitgemaakt en zijn auto had gesloopt met een honkbalknuppel. Alle ramen lagen eruit en overal zaten deuken. Na hem ontmoet te hebben was de volgende dagen geen spoor van hem te bekennen. Toen hij uiteindelijk terugkwam vertelde hij dat hij moest werken in de bossen en dat ze vast zaten. Beetje vaag verhaal. Die zelfde avond rond 23.00 (wij waren een film aan het kijken en de hosts lagen al op bed) werd er hard op de deur gebonkt. We schrokken ons dood, het was de politie. Ze kwamen voor de huisgenoot want zijn vriendin had aangifte tegen hem gedaan en hij kreeg een omgangsverbod. Dit was het eerste akkefietje, de volgende was dat hij zich geschoren had in de badkuip maar zijn haar niet had opgeruimd. Nogal ranzig. Toen Nana hier naar vroeg beweerde dat het niet van hem was, met andere woorden het was van ons. Dit maakte Eline enorm pissig, nu was haar medelijden omgezet naar boosheid. Gelukkig heb ik haar net kunnen behoeden op de vuist te gaan met deze jongen. Het derde akkefietje was dat er op een dag allemaal glas en peuken op de oprit lagen, wat (waarschijnlijk) van hem was. Ook dit ontkende hij. Nu was de maat ook vol voor de hosts en kon hij zijn koffers pakken. 

De reis richting Darwin kon dan eindelijk beginnen. Als eerste stonden de Pinnacles op het programma, een soort rotsachtige zuilen tot wel 4 meter hoog. Zie de foto’s voor dit bijzondere natuurverschijnsel. De tweede dag zijn we naar Geraldton gereden, hier hebben we o.a. een museum bezocht. Ook hier werd weer veel aandacht besteed aan hoe Australië is ontdekt door de Nederlanders. Verder zijn we nog naar Bunnings geweest, een bouwmarkt, want er zaten nog geen gordijnen in de auto en aangezien Eline van haar privacy houdt moest dit er komen. We vinden onze gratis campings via de App WikiCamps, zo ook de tweede nacht. Dit was een camping op een boerderij met veel grond waar de kangoeroes en emoes vrij rondlopen. Er werd wel van je verwacht dat je ‘s middags en de volgende ochtend hielp bij het voeren. Naast het voeren van de eerder genoemde dieren, waren er ook varkens, dingo’s, vogels, kippen en eenden die hun dagelijkse portie voedsel moesten hebben. Zie de foto’s voor een impressie van dit leuke verblijf.

Na dit avontuur stonden Hutt River en  het Kalbarri National Park op het programma. Hutt River is een staat/land in Australie. De prins, met wie we op de foto staan, heeft er destijds voor gekozen om niet meer deel uit te maken van Australie. Uiteraard hebben we een stempel in ons paspoort gekregen van dit land. In het Kalbarri NP hebben we een aantal uitzichtpunten bezocht met verschillende klif formaties aan de kustlijn. Daarna was het tijd om door te gaan naar het Francios Peron National Park, onze eerste four wheel drive track. Via onverharde, zanderige en heuvelachtige wegen reden we 40 km naar het verste punt. Hier hebben we een dolfijn en stingray gespot. De nacht verbleven we ook in dit national park, waar we helemaal alleen stonden geparkeerd aan het strand. Doordat we alleen waren konden we de geluiden van de dieren (insecten) goed horen, dit maakte Eline bang waardoor ik met haar mee moest naar de wc en wilde ze zo snel mogelijk op bed toen de avond gevallen was.           

Tot zover ons eerste verslag in Australië.
Cheers!